16 Ağustos 1999, her yaz yaptığımız gibi hala da en sevdiğim yer olan Bozcaada’dan dönmüştük. Yol yorgunluğu ile daldığımız uykulardan saat 03.02’de büyük bir gürültü ile uyandık. Hani tadını bilmediğiniz şeyin adını bilseniz de kafanızda canlanmaz ya; benim için deprem öyleydi. Karanlığa açtığım gözlerimi sımsıkı yumup yastığı kulaklarıma kapatmıştım. Gökgürültüsü sanmış, sarsıntıyı beynimde konumlandıramamıştım. Annem söyledi bana o an deprem olduğunu. Demek ki deprem öyle bir şeydi. Karanlıktaki korkunç gürültülü bir çaresizlik anı. Biz şanslıydık. İnsan bir yandan da gördükleri ile değerlendiriyor ya olanları, sadece sallandık diyebileceğimiz kadarını yaşamıştık bulunduğumuz yerde.

Gün aydınlanana kadar abim yanımda yıldızlara baktım. Yıldızlar o yaşıma kadar görmediğim kadar çok ve parlaktı. Ama çok yıldız kayıyordu. “Her kayan yıldız bir insandır dünyadan göçüp giden” diye duymuştum bir yerlerden. O an kayan her yıldızda bir sonraki kaymasın diye diledim. Çok yıldız kaydı ama ben sadece bakabildim.

Şimdi her şeyi unuttuk. Artık o deprem, kayıpları olanların hayatlarında asla unutulamayacak bir parça olsa da çoğumuz için 17 Ağustoslarda sosyal medya hesaplarında paylaşılacak birer görselde kalacak. Bir sonraki gün yepyeni bir gündem ile hayat devam edecek. Ama bir gün bir yerde “sesimi duyan var mı?” dememiz de gerekirse “Buradayım! Seni duyuyorum” deyişlerini duymak için bugün “Ben buradayım!” demek istiyorum. 

Bu yıl doğum günümü AKUT’a bağışlıyorum. Eğer ki bana bir doğum günü hediyesi vermek istersen bu hediye bir yıldız olsun, umut olsun, ışık olsun, hayat olsun..

Çünkü

Yaşamak şakaya gelmez..

Nâzım Hikmet

                                                                                                                                                                                                                                 Merve Taşpınar